«وقف»، چشمه ی بخشش برای سیراب شدن جهان

بخشش و نیکوکاری بخش بزرگی از دین مبین اسلام است و یکی از جلوه ‌های بخشش و کرامت در قالب سنت حسنه «وقف» است.
این فعل پسندیده است که باعث می شود، آدمی در برابر دیگران احساس مسئوليت کرده و دارایی‌ اش را تنها برای آسایش خود نمی‌خواهد.
این دارایی هرچه باشد از دانش، علم، خدمت، پول، ملک و محصولات فرقی نمی‌کند در واقع واقف حقیقی کسی است که از آنچه دارد برای بهره ‌مندی دیگری وقف و دیگران را در آن سهیم می کند.

در احادیث  و آموزش های دینی مان همواره به اهمیت نیکوکاری و بخشش اشاره شده است.
امام علی (ع)، در ارتباط با وقف میفرماید: «صدقه و وقف دو ذخیره ‏اند، آنها را براى روز خودشان (قیامت) وانهید.»[1]
و نیز این آیه از قرآن کریم هم قابل تأمل است:
«لَن تنالوا البرّ حتى تنفقوا ممّا تحبّون» (آیه ۹۲ آل عمران)
هرگز به نیکى دست نمى‏ یابید، مگر آنکه از آنچه دوست دارید، (در راه خدا) انفاق کنید.

در گوشه و کنار کشور یا حتی جهان وقف ‌هایی را شاهدیم که به نوبه خود تأثیر زیادی در توسعه علم یا آبادی یک منطقه داشته اند.
ظرفیت وسیع و قابلیت ذاتی این سنت پسندیده برای رفع مشکلات رفاهی و اقتصادی جامعه، کمک به گسترش دانش، توسعه فرهنگ و دین و بخش بهداشت و درمان باید بیش از این مورد توجه قرار گیرد.

بخشش تصویرگر احسان ما به دیگران است اما روح و روان خودمان را نیز  جلا می بخشد، برای شرکت در این امر نیکو میتوانید به  کارت نیکوکاری در  بادصبا مراجعه کنید.

زهرا مرادوند
بادصبا
همراز سحرخیزان، همراه برنامه ریزان
www.badesaba.ir